“ผู้เขียน” จำได้ว่าเมื่อหลายเดือนก่อน “ปู่ทองย้อย” พลเรือตรี ทองย้อย แสงสินชัย ป.ธ. 9 บ่นดัง ๆ ในเฟชบุ๊ค เป็นที่ถูกใจคณะสงฆ์ส่วนหนึ่ง และชาวพุทธเป็นอันมาก รวมทั้ง “ผู้เขียน” ด้วย นั่นคือ พระสงฆ์เรายุคนี้ ชอบโอ้อวด ใช้ตำแหน่ง ศาสตราจารย์,รองศาสตราจารย์,ผู้ช่วยศาสตราจารย์ หรือแม้กระทั้ง “ดร.” ต่อท้ายบ้าง ต่อหน้ามาก โดยตัดทิ้ง “วุฒิทางพระ”ไปหมด

บางรูปจบประโยค ป.ธ. 9 ,หรือ ป.ธ. 3  ตัดทิ้ง “เกลี้ยง”  ลองสังเกตเถอะในยุคนี้.ป้ายอนุโมทนา หรือ ป้ายบอกบุญ หรือตามงาน “สัมมนา” วุฒิการศึกษาทางพระ “มักไม่ปรากฎ” 

ทะลึ่ง!! ใส่แต่ ตำแหน่งทางโลก รศ.ดร.บ้าง ผศ.ดร.หรือ ดร. บ้าง

บางรูปเป็น “ด๊อกเตอร์” ไม่มีที่ไปที่มาก็มี หรือบางรูปไปเป็น “ด๊อกเตอร์” กิตติมศักดิ์ แต่ก็ต่อท้ายว่า “ดร.”  เพื่อยก “เครดิต” ให้ตัวเองให้ดูดี มีความรู้  หรือ บางรูปเป็นชอบโชว์เป็น “ด๊อกเตอร์” หลายใบ  ชอบโอ้อวด ซึ่งหากได้มาด้วย “ตัวเอง” ไม่มีใครว่า แต่คน “วงใน” รู้ว่าได้มาอย่างไร!!

ซึ่งเรื่องนี้แม้แต่ตำแหน่ง “รศ.-ผศ.”  ก็เฉกเช่นเดียวกัน

ไม่อยาก “สาวใส้ให้กากิน”

“ผู้เขียน” มีความรู้สึกเหมือนกับ “ปู่ทองย้อย” ว่า เดียวนี้ “พระสงฆ์” เราบางรูป “ด้อยค่า” ตัวเอง  ความจริงหลักสูตรการศึกษาทางของคณะสงฆ์ โดยเฉพาะ การศึกษาบาลี เป็นสิ่งที่น่าภูมิใจกว่า “หลักสูตร” ทางโลก ไม่ว่าจะเป็นระดับปริญญาตรี ปริญญาโท หรือปริญญา เป็นอย่างมาก

เหตุผล..เพราะเรียนแล้ว “มันยาก” ความยากมันสื่อถึง ความขยัน ความอดทน และความมุ่งมั่น กว่าจะได้มา ไม่ใช่มีเงิน มีเวลา หรือ  เข้าเรียน ทุกวันแล้วมันจะ “จบ”  เหมือนทางโลก

“คณะสงฆ์” ต้องอย่า “ด้อยค่า” วุฒิการศึกษาของคณะสงฆ์ จบประโยค 1-2  หรือ นักธรรมอะไรก็แล้วแต่..ใส่เข้าไปเถอะ

ยุคนี้ “โลกมันเปลี่ยน” สังคมให้คุณค่ากับการศึกษา “พัฒนาจิตใจ” เหมือนหลักสูตรพระเป็นอันมาก ส่วนวุฒิทางโลกมันคือหลักสูตรเพื่อหางาน “เลี้ยงชีพ” จบมาก็ไม่ได้หมายความว่า เป็น คนฉลาด หรือ คนดี อะไร

เป็นเพียง “หลักฐาน” เพื่อสมัครงานตามมาตรฐานที่รัฐกำหนดไว้..เท่านั่น

เริ่มต้น!! แก้ไขปัญหานี้..มหาวิทยาลัยสงฆ์ทั้ง 2 แห่ง ต้อง “นำเป็นแบบอย่าง” เพราะคนส่วนใหญ่มองว่า “ต้นตอ” มาจากสถาบันทั้ง 2 แห่งนี้ อยู่ดี ๆ ตำแหน่งนี้ คงไม่ได้อนุมัติจาก “มหาเถรสมาคม” แน่นอน เพราะ “มหาเถรสมาคม” ไม่มีอำนาจ ให้หรือไม่ให้ ตำแหน่ง ศาสตราจารย์,ศาสตราจารย์ หรือ ผู้ช่วยศาสตราจารย์

คณะสงฆ์..อย่าไปวิ่งตามโลกให้มาก..มันต้องมี “จุดยืน” อันแสดงถึง “อัตลักษณ์” ความเป็นตัวตนของพระภิกษุให้โลกเห็นด้วย มันต้อง “ภูมิใจ” สิ่งที่ตนมี

อย่าให้เป็น “สนิมเหล็กเกิดแต่เนื้อ ในตน” อย่า  “ด้อยค่า” การศึกษาของคณะสงฆ์ด้วยกันเอง