วันที่ 29 ก.ค. 66  เฟชบุ๊ค พระราชสารวัชรบัณฑิต หรือ “เจ้าคุณประสาร” รองอธิการบดีฝ่ายวางแผนและพัฒนา มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย (มจร) พระนักเคลื่อนไหวชื่อดัง ได้โพสต์ข้อความว่า  ไม่ค่อยสบายนัก ของดกิจทั้งปวง  กิจการงานในช่วงเวลาที่ผ่านมามีกิจกรรมหลายอย่าง มีหน้าที่หลายประการทำให้ต้องเดินทางไปโน้น มานี่ ทำนี่ ทำโน้น แต่ก็ได้สังเกตสุขภาพร่างกายของตัวเองอยู่เนืองๆซึ่งก็บอกกับตัวเองว่าว่ายังไหว สู้ได้ ไม่มีปัญหาประกอบกับต้นเดือนสิงหาคมนี้ต้องไปพบคุณหมอที่ดูแลรักษาประจำ การพบคุณหมอในครั้งนี้เป็นการนัดในรอบ 3 เดือน ซึ่งปกติก็จะนัดถี่บ้าง ห่างบ้างตามอาการของเรา สำหรับการนัดคราวนี้คุณหมอประจำอาจจะต้องส่งต่อไปให้หมออีกสองท่านเพื่อตรวจวินิจฉัยอาการบางชนิดต่อไป

ในสามสี่วันที่ผ่านมาได้ไปมุทิตาพระเถระ พระมหาเถระที่ได้รับโปรดฯตั้งสมณศักดิ์ตามอารามต่างๆแม้จะเดินทางเข้าโน้น ออกนี่ตลอดทั้งวันจนดึกจนดื่นแต่ก็ดูว่า”ยังไหว” ไม่มีปัญหาใด ๆ เรื่องสุขภาพ

คืนวันที่ 28 กลับจากอีกหลายวัดมาถึงกุฎิ รู้สึกงง ๆ เพราะปวดเมื่อยตามเนื้อตามตัวเหมือนร่างกายจะบอกอะไร จะเตือนอะไรเราสักอย่าง เลยต้องวัดความดัน วัดไข้ วัดโควิดเพื่อจะได้รู้อะไรบ้างในเบื้องต้น ซึ่งเมื่อเช้านี้ก่อนออกไปงานก็ตรวจวัดโควิดแล้ว ผลก็ปกติดี ผลการวัดอีกเมื่อตอนกลางคืนประมาณสี่ทุ่มครึ่งอาการโดยทั่วไปก็ยังไม่ชัด เพราะไม่ได้บ่งชี้อะไร หรืออะไร แต่ก็ต้องเฝ้าดูอาการต่อไปจากการตอบสนองของร่างกายเรา

เช้านี้ (29 กค.) อาการไม่ดีขึ้นเลย ลุกไม่ไหว ปวดไปหมด ขยับตรงไหนก็เจ็บปวดทั่วตัว สาย ๆ หน่อยจะออกไปพบหมอ เพื่อตรวจวินิจฉัยและรักษาต่อไป

งานวันนี้ 29 กค. ปกติจะต้องเดินทางตั้งแต่ตี 5 เพื่อไปถวายเทียนพรรษา 16 วัดที่วัดบ้านเกิด (จังหวัดร้อยเอ็ด)  ทำบุญทักษิณานุประทานอุทิศให้พ่อ- แม่ ซึ่งเตรียมการไว้หมดแล้ว ก็ไม่สามารถจะเดินทางไปได้ 30 กค. งานฉลองท่านรองอธิการบดีวิทยาเขตขอนแก่น ภาคเช้า บ่ายฉลองหลวงพ่อเจ้าคณะจังหวัดมหาสารคาม และงานฉลองประธานสงฆ์วัดป่าวังน้ำเย็น มหาสารคาม รวมทั้งงานฉลองของเจ้าคณะจังหวัดสระบุรี ด้วยก็คงกระทบไปด้วย(เฉพาะเราที่จะไปร่วมงาน ส่วนงานท่านก็จัดปกติ ไม่มีผลกระทบใด ๆ) และถ้าอาการยังยืดเยื้อ ดื้อรั้นหายไม่ทันก็จะพลอยกระทบไปถึงศาสนกิจวันอาสาฬหบูชาและวันเข้าพรรษาด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ช่วงนี้จึงของดกิจทั้งหลายทั้งปวงเพื่อรอดูอาการ รอวินิจฉัยจากหมอผู้รักษา  แต่ส่วนตัวสังเกตตัวเราเองว่า ไม่เท่าไหร่หรอก ไม่เยอะ “ยังไหว”