วันที่ 20 ก.ย.2562   จากเหตุการณ์ทางภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือประสบอุทกภัยที่หนักสุดตอนนี้คือจังหวัดอุบลราชธานี รศ.ดร.เวทย์ บรรณกรกุล อาจารย์ประจำมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย(มจร) วิทยาเขตบาลีพุทธโฆษ อดีตสามเณรนาคหลวง ป.ธ.9 ได้โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊กส่วนตัว( Wate Bunnakornkul) เตือนสติโดยให้หัวเรื่องว่า “พระพุทธเจ้า : น้ำท่วม : เสด็จโปรดพราหมณ์สหาย” และแบ่งเป็นตอน 1 ที่่โพสต์ไปก่อนหน้านี้ (https://www.facebook.com/100004489845162/posts/1339226279570354/) ต่อมาได้โพสต์เป็นตอนที่ 2 ความว่า

คัมภีร์อรรถกถาธรรมบท บันทึกเรื่องราวของพราหมณ์ชาวนา ลั่นวาจาขอเป็นพระสหายพระพุทธเจ้า ปรารถนาถวายข้าวผลผลิตการทำนา ก่อนวันเก็บเกี่ยวข้าวจะมาถึงเพียงวันเดียวเท่านั้น พายุฝนพัดกระหน่ำทำนาข้าวใกล้ฝั่งแม่น้ำคงคาเสียหายราบเรียบ พราหมณ์นอนอดอาหารเศร้าโศกเสียใจอย่างหนัก

พระพุทธองค์ ทรงเห็นพราหมณ์ผู้ประสบอุทกภัยได้รับความทุกข์ทรมานเช่นนี้ พิจารณาว่า เวลาที่พราหมณ์มีทุกข์โศกเช่นนี้แหละเป็นเวลาสมควรแล้วที่จะแสดงธรรมโปรดพราหมณ์ให้พ้นจากภัย

พราหมณ์เข้าเฝ้าพระพุทธองค์เมื่อทรงเสด็จมาเยี่ยมถึงบ้าน ได้กราบทูลถึงความระทมทุกข์ที่ได้รับในขณะนี้ “พระโคดมผู้เจริญ ท่านมาสู่นาของข้าพเจ้าตั้งแต่วันที่แผ้วถาง, แม้ข้าพเจ้าก็ได้พูดไว้ว่า ‘เมื่อข้าวกล้าเผล็ดผลแล้ว จักแบ่งส่วนถวายท่านบ้าง, ความปรารถนาในใจของข้าพเจ้านั้นไม่สำเร็จเสียแล้ว; เพราะเหตุนั้น ความโศก จึงเกิดแล้วแก่ข้าพเจ้า, แม้ภัต ข้าพเจ้าก็ไม่หิว.”

พระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงได้ตรัสว่า “พราหมณ์ ท่านรู้ไหมว่า ความโศกเกิดแล้วแก่ท่าน เพราะอาศัยอะไร ? เป็นความจริงพราหมณ์ ความโศกก็ดี ภัยก็ดี เมื่อจะเกิด ย่อมอาศัยตัณหาเกิดขึ้น” ได้ตรัสพระคาถาโปรดพราหมณ์ว่า :

“ตณฺหาย ชายเต โสโก, ตณฺหาย ชายเต ภยํ;
ตณฺหาย วิปฺปมุตฺตสฺส นตฺถิ โสโก, กุโต ภยนฺติ.

“ความโศก ย่อมเกิดเพราะตัณหา,
ภัย ย่อมเกิดเพราะตัณหา;
ความโศก ย่อมไม่มี
แก่บุคคลผู้พ้นวิเศษแล้วจากตัณหา;
ภัยจักมีแต่ที่ไหน”

ในคัมภีร์เล่าบันทึกไว้ว่า เมื่อพระพุทธองค์ตรัสพระธรรมเทศนาจบ พราหมณ์บรรลุพระอริยบุคคลชั้นโสดาบัน

ผู้ได้รับความทุกข์โศกที่เกิดจากความเจ็บไข้ การสูญเสียพลัดพรากคนที่รักญาติมิตร หรือประสบภัยพิบัติ กำลังได้รับความทุกข์เดือดร้อน เมื่อเห็นญาติมิตรบริวารคนที่รู้จักมาเยี่ยมให้กำลังใจ ให้ความช่วยเหลือ…ย่อมเข้าใจเรื่องนี้ดี

พราหมณ์ในเรื่องนี้ ก็เช่นเดียวกัน ตั้งแต่เริ่มต้นการแผ้วถางที่ทำนา จนถึงวันเก็บเกี่ยว คนเดียวที่มาเยี่ยมสอบถามการทำงาน คือ พระพุทธเจ้า เขาสนิทสนมรักใคร่ในฐานะสหายเพื่อนรัก คนที่กล้าเอ่ยวาจาว่า “จักให้สิ่งนั้น สิ่งนี้แก่เพื่อนได้” จิตใจเขาย่อมผูกพันไม่ธรรมดาเลย ในวันที่ประสบความยากลำบากก็ยังเห็นพุทธสหายมาเยี่ยมถึงบ้าน

พระพุทธองค์ แม้ในเรื่องนี้จะถูกบันทึกเล่าเรื่อง ด้วยอำนาจพุทธวิสัยที่ล่วงรู้อนาคตเห็นอุปนิสัย “ใครจักได้ธรรมคุณวิเศษบ้าง” จะใกล้ จะไกล ใช้เวลานานเท่าใดพระพุทธองค์ก็ทรงเสด็จและทรงรอคอยเวลา นั่นคือพุทธวิสัย … สิ่งที่ผมได้จากเรื่องนี้ คือ พระพุทธองค์ทรงเคยเสด็จโปรดเยี่ยมเพื่อนชาวนาเมื่อประสบอุทกภัย…

การออกช่วยเหลือชาวบ้านเมื่อยามมีภัยตกทุกข์ได้ยาก ได้รับความเดือดร้อน ยังไม่มีหน่วยงานใดๆ เข้าช่วยเหลือได้ทัน …… ทำเถอะครับ ทุกคนในโลกนี้ คือ ญาติ เพื่อน พี่น้องเราทั้งนั้น ที่สำคัญพระสงฆ์เป็นที่พึ่งชาวบ้านได้เสมอ …… สงฺโฆ เม นาโถ พระสงฆ์เป็นที่พึ่งของข้าพเจ้า ……